Scheuchzer, Johannes an Bernoulli, Johann I (1711.05.24)

Kurzinformationen zum Brief       mehr ...
Autor	Scheuchzer, Johannes, 1684-1738
Empfänger	Bernoulli, Johann I, 1667-1748
Ort	Zürich
Datum	1711.05.24
Briefwechsel	Bernoulli, Johann I (1667-1748)
Signatur	Basel UB, Handschriften. SIGN: L Ia 668, Nr. 54*
Fussnote

Viro Celeberrimo Excellentissimo

D.^o Johanni Bernoullio

S. D.

Johannes Scheuchzerus.

Die 20. hujus Mensis ex Italia, Venetijs scil. et Patavio redux asportavi mecum fasciculum a Hermanno nostro mihi traditum, in quo quaedam Patris Grandi opuscula continebantur ad te transferenda; En eadem nunc ad te transmissa, sed ut videbis male conditionata, utpote ex parte madefacta, ex parte etiam, sed in margine saltem dilacerata. Huic Errori ut opinor tanto facilius ignosces, quando itineris mei Successum Tibi et quidem prolixius narraverim, maximopere etenim nobis placet pericula nostra etiam alijs praecipue Amicis ob oculos posuisse: d. 16. Hujus mensis transivi S.ⁱ Gotthardi Montem, qui inter Summas ita Iulio Caesari dictas Alpes continetur, non sine praesentaneo ad singula momenta mortis periculo; summa etenim ejus juga altissima eo tempore adhuc nive obtecta erant, pluvia vehemens et ut ita dicam procellosa, quae nos in Montis medio fere offenderat, nivem illam non mollefecit saltem, sed et petrarum plana, quibus immensae illae nivium moles inhaerebant, quae valde inclinata sunt, ita a pluvijs copiosis reddebantur lubrica, ut frequentissimae nos terruerint Labinae, ingenti cum Sonitu tonitruibus haud absimili per praecipitia devolutae: dies ea etiam fasciculo tuo, prouti et rebus omnibus meis quas mecum vehebam fatalis erat non minus etenim omnia quaeque ac ego, erant madefacta. D. 17. Continua pluvia cum ingenti vento meridionali (Föhn) violenter profusa, Urserana in valli usquedum post meridiem me detinuerat, Urseram reliqui quam primum tempestatis ferocia aliquantulum saltem cessaverat: Ast ingressus vallis fauces angustissimas, quae vulgo incolis die Schellenen audiunt ubi etiam est pons ille famosus qui a Diabolo nomen habet inveni ventum quam maxime furentem, ita ut me cum manibus petrarum lateribus pro viribus applicuisse, non suffecerit prorsus, nam venti violentia me ab ijsdem petris avulsit ac ad extremum praecipiti me proijecit, ubi pro viribus in terram provolutus petris me de novo rursus applicueram, alias furentibus Ursae fluvij undis praecipiti et continuo quasi lapsu spumescentibus certissimo et horrendo cum interitu concreditus forem. Incutiebant terrorem quendam, prout facile conijcies, non mors ante oculos posita, sed aspera ad eandem non minus, ac inopinata via, tot ejus instrumenta, Loci itemque horridus aspectus, praeter viam etenim 10 vel 12 pedes latam nihil est unquam quam ex uno latere praecipitium arduum ac praeceps, ex altera surgentia veluti in immensum Saxa, ex una parte praeceps metuendus casus, ex altera Labinae, ipsa etiam saxa per ardua devoluta; terribile erat videre et quam maxume meticulosum, nebulam illam pluviosam densissimam, quae oriebatur ab Ursae fluvij aqua per arduos calles praecipiti, et a vehementissimo vento in altum sublevata, et ibidem in minutum, liceat ita dicere, pulverem disjecta. Pontem Diaboli cum transissemus, ac paulo ulterius progressi essemus, nobis occurrebat aliud Itineris nostri impedimentum, nam montis, viae imminentis portio ejusdem diei mane collapsa viam secum abstulerat, atque cum ingenti saxorum vi in flumen proijcerat; nullum tunc nisi reditus erat remedium, et ut ita dicam nulla alia nisi in fuga, et quidem per priora pericula, salus erat: regredimur, sed ventus faciem directe verberans, arduum item ita me fatigaverant ut nec halitum amplius ac spiritum ducere, nec progredi ulterius potuerim, procumbo in media via, praegrediebatur dux noster, qui erat unus ex rusticis illius incultae terrae, respexerat forte fortuna, utrum sequerer eodem pede, quo praegrediebatur ipse, vidit me humi prostratum, regreditur, animumque mihi addit ac stimulum ut surgerem rursus nec instantia adhuc majora pericula ventum scilicet multis adhuc modis validiorem et impeticosiorem interitus certus expectarem, respondere nihil potui, cum propter summam palati ariditatem ac siccitatem non vox saltem sed et lingua faucibus haeserit, manu me levat, ducit usquedum periculosa loca evasissemus, quod tandem factum peculiari Dei gratia fuerat: praedixit dux noster et hadoeg[u]s, ventum adhuc validiorem; factum id etiam prout dixerat statim ac e faucibus istis multo et frequenti flexu suo tortuosis evasimus, ex ipsis ejus effectibus judicavi, tecta omnia pagi cuiusdam in valli quadam siti, qui Göschinen cognominatur, venti violentia ablata, disjectave magno incolarum terrore fuerunt; en et aliud quid, Abietes plus quam Sexaginta a furente vento intortae, spiraliterque convolutae fuerunt, non aliter ac accidit Salicum illis viminibus pro remorum usu in lacubus nostris adhibitis; quaedam ex ijs radicitus evulsae, quaedam etiam in Ursam fluvium deportatae, ac projectae fuerunt: d. 18. post meridiem Iter meum de novo aggressus idem d. 20. feliciter quae Deo sit Laus finij: rudia et inculta Loca rudi etiam ut vides stylo descripsi, nam festinanter haec qualiacunque sunt exaravi, quapropter et ignoscas aliquibus etiam erroribus qui forsitan inter scribendum irrepserunt, cum relegendi tempus haud suppetat. Interim a Fratre et Hermanno nostro officiosissime salutatus Vale et me ut facis porro Ama.

Dabam raptim Tiguri d. 24. Maij. MDCCXI.

Saluta meo nomine Amicissimum mihi Nepotem Tuum Nicolaum, cui proxime scribam.

---

Fussnoten

Zurück zur gesamten Korrespondenz