Bernoulli, Johann I an Muykens, Theodor (1717.03.20)
[Noch keine Bilder verfügbar]
| Kurzinformationen zum Brief mehr ... | |
|---|---|
| Autor | Bernoulli, Johann I, 1667-1748 |
| Empfänger | Muykens, Theodor, 1665-1721 |
| Ort | Basel |
| Datum | 1717.03.20 |
| Briefwechsel | Bernoulli, Johann I (1667-1748) |
| Signatur | BS UB, Handschriften. SIGN: L I a 674, fol.206-207 |
| Fussnote | |
Viro Clarissimo atque Experientissimo
Theodoro Muykens
Med. Doctori et Professori Celeberrimo
S. P. D.
Joh. Bernoulli.
Ex Diplomate et Litteris Nobilissimorum Curatorum Academiae Vestrae praeter expectationem acceptis conjectabam praecedentem meam ad Te exaratam epistolam in itinere periisse;[1] conjecturae fundamentum hoc erat, quia difficultatum a me motarum nihil mentionis fieri nec aliquam earum rationem haberi videbam; quare epistolae illius apographum jamjam ad Te missurus eram, cum ecce novissimae Tuae litterae pridie nonarum martii datae[2] huc advolarent et mox eas postridie sequeretur ea quae prior esse debuerat charta altera continens paucas lineolas 2. die hujus mensis scriptas idiomate belgico. Ex illis itaque intelligo responsionem meam priorem rectissime Tibi traditam: sed rationes meas ibi allegatas a Proceribus Vestris aut non satis accurate pensitatas fuisse, aut illos credidisse me non serio vel ex animi sententia easdem perscripsisse, alias certe conceptu difficile est quomodo sibi persuadere potuerint me induci posse ut qui olim 1500 florenis annuis apud Vos gaudebam (incluso nempe additamento ab Illustriss. Senatu Groningano ad salarium meum adjuncto) eos tamen in flore aetatis meae deserebam, nunc minori stipendio fruiturus revertar ad pristinam sedem (jucundam equidem et optabilem) iterque propterea suscipiam molestia plenissimum in hac praesertim mea aetate ingravescente, quam forte per pauciores annos vix protraham; offerunt quidem pro consueta sua Generositate Proceres Amplissimi Senatus Civitatis idem illud augmentum, sedne sic quidem ad lautiorem fortunam pervenirem. Si duplum veteris Salarii, hoc est mille thaleros imperiales annuatim solvendos (tot enim a Leidensibus si illorum invitationi obtemperare voluissem expectandos habebam) obtulissent, induissem fortassis cogitationes superandi quocunque modo atque amoliendi impedimenta, quae certe tot sunt tantaeque magnitudinis ut dixi in anterioribus meis litteris, ut nisi praesentem et splendidam omnino fortunae augmentationem prae oculis videam, de nova mutatione tam operosa tam difficili cogitare non ausim: nec vereor Tibi asseverare illud tam lautum stipendium (quod quidem nec exigere nec sperare velim) ad vestras tantum Musas posse me pellicere, ad alias non item, quas utique sprevi etsi conditionibus favorabilio[ri]bus copulatas, unde vides, Vir Optime, quanto desiderio et amore etiamnum trahar in Provinciam vestram, in alteram meam Patriam, in priscam dulcissimae commorationis decennalis sedem. Si solus essem vel coelebs, nulla familia, nullis liberis oneratus, nulla mehercle me retinerent vincula, quin susque deque habitis omnibus obstaculis ad Vos sine cunctatione migrarem imo volarem. Sed jubet uxor, jubent liberi, quorum sex habeo, partim Filios, partim Filias, ut Familiae meae prospiciam consulamque, quid autem bone Deus! de illis fieret, si brevi post nostrum adventum suprema fata me illis surriperent; perpende quaeso, quam damnosa, illis tunc foret illa mutatio si in Patriam denuo non sine ingentibus sumtibus domicilium transferre deberent. Nihil addendum habeo nisi quod miror; oblatum meum de mittendo meo Filio in mei locum Professione functuro non meruisse apud Vos aliquam Condsiderationem; nescio an forsan verba mea fidem non invenerint, quando dixi, quod ad Professionem Matheseos obeundam tam sit idoneus, quam quicunque alius; Optarem hoc vellent experiri Vestrates per annos aliquot nullum vel modicum saltem ipsi salarium exhibendo, donec illum vel rursus dimitterent vel retinerent meliorique stipendio dignum censerent. Quod superest Vale ac Patronos amicosque meos meo nomine salvere jube.
Dabam Basileae a. d. XIII. Kal. April. MDCCXVII.
Fussnoten
Zurück zur gesamten Korrespondenz